زمینه و اهداف: با شیوع مقاومت باکتری‌ها به پادزیست‌های رایج، استفاده از ترکیبات ضد باکتریایی جدید چون تیازول، ضروری شده است. در این مطالعه اثرات بازدارندگی تعدادی از مشتقات جدید تیازول بر روی باکتری­های اشریشیاکلی، سالمونلا تیفی موریم˓ باسیلوس سرئوس و لیستریا منوسیتوژ مورد بررسی قرار گرفت.

مواد و روش کار: مشتقات تیازول، در حلال DMSO به صورت محلول تهیه گردیدند، و از روش انتشار در چاهک برای اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و از روش رقت سازی در پلیت 96 خانه برای تعیین حداقل غلظت  بازدارندگی رشد(MIC) استفاده شد.

یافته‌ها: اثر مهاری مشتقات از MIC 1000-0 میکروگرم بر میلی لیتر و قطر‌ه هاله 1/17-0 میلی‌متر متغیر بود. قوی‌ترین اثر مهاری مشتقات مورد استفاده در این آزمایش MIC 250 میکروگرم بر میلی لیتر مشتق شماره 4 بر روی باکتری‌های باسیلوس سرئوس و لیستریا منوسیتوژنز و مشتق b6 بر روی باکتری لیستریا منوسیتوژنز بود. مشتقات اثر مهاری قابل توجهی روی باسیلوس سرئوس و لیستریا منوسیتوژنز نسبت به باکتری‌های اشریشیاکلی و سالمونلا تیفی‌موریوم داشتند و تنها مشتق شماره 4 بر روی باکتری‌های گرم منفی دارای اثر مهاری بود.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد مشتقات بنزو [d] تیازول دارای قدرت مهاری موثر روی باکتری‌های بیماریزا به خصوص باکتری‌های گرم مثبت می‌باشند، همچنین احتمالا وجود اتصال تیوآمید متصل به حلقه تیازول نقش تعیین کننده‌ای در خاصیت ضد باکتریایی این مشتقات تیازول دارد. با انجام آزمایشات بیشتر بر روی حیوانات می‌توان از این مشتقات به عنوان ترکیبات ضدباکتری جدید بهره برد.